Intimiteit gaat over verbondenheid, warmte, vertrouwen en erkenning,  over gezien worden in wie je bent, niet alleen in wat je doet.
Het is de behoefte om te voelen dat je ertoe doet, dat iemand dichtbij mag komen, dat nabijheid veilig kan zijn.

Binnen de gesloten zorg, waar veiligheid, structuur en controle onmisbaar is, komt dat verlangen vaak onder druk te staan.
De muren die bescherming bieden, houden soms ook nabijheid buiten.
Cliënten leren grenzen en zelfbeheersing, maar missen tegelijkertijd de ervaring van gewone menselijke aanraking of echt contact.

Het thema intimiteit is in deze context vaak beladen – omgeven door taboes, schaamte of misschien wel angst voor misinterpretatie.

Toch raakt het juist hier aan de kern van ons werk:
Hoe blijf je menselijk in een omgeving die afstand vraagt?

Hoe bied je zorg die niet alleen veiligheid waarborgt, maar ook erkenning geeft aan wat iemand ten diepste nodig heeft: verbinding.

Door dit onderwerp open te breken, geven we ruimte aan gesprek, begrip en groei,  zowel bij cliënten als bij onszelf. Want menselijkheid verdwijnt niet achter slot en grendel; ze wacht tot iemand de moed heeft om haar te benoemen.